ความมืดมิด
ฉันรู้สึกถึงคลื่นที่กระทบชายฝั่งของฉัน
ความทรงจำกลับขึ้นสู่ผิวน้ำ
พวกเขาอยู่ห่างไกลเหลือเกิน แต่เสียงกลับดังชัดเจน
เสียง
ความหวาดกลัว
หายใจไม่ออก
รู้สึกราวกับเมื่อนานมาแล้ว
ช่วยพวกเขา
ฉันลืมตาขึ้นมา แสงไฟตัดผ่านความมืดมิด
มหาสมุทรสงบลง
คลื่นทะเลหยุดเคลื่อนไหว
ฉันเห็นเรือลำหนึ่งอยู่ที่เส้นขอบฟ้า
เสียงเตือนดังสะท้อนทั่วภายในใจของฉัน
เสียงที่บิดเบี้ยวของมันบิดคล้ายกับสัญลักษณ์ที่ครั้งหนึ่งฉันเคยตีความเป็นคำพูด
ช่วยพวกเขา
ฉันรู้
ช่วยพวกเขาช่วยพวกเขาช่วยพวกเขาช่วยพวกเขา
เรือใกล้เข้ามาแล้ว
ช่วยพวกเขาช่วยพวกเขาช่วยพวกเขา
ฉันจ้องมองไปที่ลูกเรือ แต่พวกเขายังมองไม่เห็นมัน
พวกเขายังคงอยู่ไกลออกไป
โลกที่ไกลออกไป
แต่อีกไม่นานโลกก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียว
ช่วยพวกเขา
เสียง
ความหวาดกลัว
หายใจไม่ออก
ช่วยพวกเขา
ตอนนี้มันใกล้เข้ามาแล้ว
ช่วยพวกเขา
ฉันมองเห็นดวงตาของกัปตัน สีหน้าของเขาไม่ได้เผยสิ่งใดออกมา ราวกับเขายังไม่รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ช่วยพวกเขา
ทะเลดูโกรธเกรี้ยว มันกระหน่ำใส่เรือด้วยกำปั้นน้ำ แต่เรือลำนั้นยังคงแล่นได้อย่างมั่งคง
ช่วยพวกเขา
กัปตันเงยหน้าขึ้นมา
เขามองเห็นแสงไฟ แต่เขารู้ว่ามันสายไปแล้ว
เขายกแขนขึ้นมาอย่างอ่อนแรง ราวกับจะป้องกันแรงกระแทก
ช่วยพวกเขาช่วยพวกเขาช่วยพวกเขา
เรือหยุดแล่น นิ่งอยู่กับที่
ดวงตาของฉันฉายแสงไปที่พวกเขา
ตอนนี้เสียงเตือนเงียบลงแล้ว
ตอนนี้ทะเลเงียบลงแล้ว
คลื่นเงียบสงบ
ฉันสัมผัสได้ถึงเหล่ากะลาสีเรือเหมือนกับมดที่กำลังไต่อยู่บนผิวของฉัน
พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของฉัน
พวกเขาปลอดภัยแล้ว
ตอนนี้และตลอดไป
ฉันหลับตาลง แล้วถอยกลับไปยังความมืดมิด