บันทึกอันที่ 1
"กา ส รว ด่า 1 บั ทึ อั ที่ 1 ร ำ จ น .5 น ก น
ค เตื ส หรั ใค ก็ ตา ที่ ก ลั อ่า สิ่ นี้ อย่ เข้ ไ ใ หน้ ต่า ปล มั เป็ กั ดั ำ อน ำ บ ร ม ำ ง น ง า า ป น า ง อม น น บ ก
นี่ ก็ ผ่า ม 2 วั แล้ ตั้ แ ที่ เข้ ม ใ นี้ มั ไ มี ทา ออ เล น า น ว ง ต่ า า น น ม่ ง ก ย
มี แ คว เงี ไ มี เสี กรี ร้อ ไ มี เสี ฝี เท้ ไ มี แ แ เสี ที่ ม จา ตั ผ เอ ต่ าม ยบ ม่ ยง ด ง ม่ ยง า ม่ ม้ ต่ ยง า ก ว ม ง
ทุ อย่ แต กร จา ออ ไ รา กั ภา โ เส ขอ คว เป็ จริ ที่ แต สล ก าง ก ะ ย ก ป ว บ พ ม ก ง าม น ง ก าย
ยั ค ติ ต่ ไ แ ยา ที่ จ พู คุ สื่ สา ผ ค ต้อ ห ทา อื่ ที่ จ ติ ต่ ไ ห ค อื่ ๆ ง ง ด อ ด้ ต่ ก ะ ด ย อ ร ม ง ง า ง น ะ ด อ ป า น น
ผ ตั สิ ใ ที่ จ เข้ ไ ส รว ใ สถ ที่ ที่ บิ เบี้ แห่ นี้ ร หว่ นี้ ก็ ข ใ ผ โช ดี ม ด น จ ะ า ป ำ จ น าน ด ยว ง ะ าง อ ห้ ม ค
ถ้ คุ ท ไ า ณ ำ ด้
ส่ คว ช่ว เห ม ใ ที ง าม ย ลือ า ห้"
แปล:
"การสำรวจด่าน 1.5 บันทึกอันที่ 1
คำเตือนสำหรับใครก็ตามที่กำลังอ่านสิ่งนี้ อย่าเข้าไปในหน้าต่างปลอม มันเป็นกับดัก
นี่ก็ผ่านมา 2 วันแล้วตั้งแต่ที่เข้ามาในนี้ มันไม่มีทางออกเลย
มีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีแม้แต่เสียงที่มาจากตัวผมเอง
ทุกอย่างแตกกระจายออกไปราวกับภาพโมเสกของความเป็นจริงที่แตกสลาย
ยังคงติดต่อได้แต่ยากที่จะพูดคุยสื่อสาร ผมคงต้องหาทางอื่นที่จะติดต่อไปหาคนอื่นๆ
ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปสำรวจในสถานที่ที่บิดเบี้ยวแห่งนี้ ระหว่างนี้ก็ขอให้ผมโชคดี
ถ้าคุณทำได้
ส่งความช่วยเหลือมาให้ที"
บันทึกอันที่ 3
"ตามรายละเอียดที่ได้บอกไว้ในบันทึกอันที่ 2 หลักๆผมได้หาทางสื่อสารกับพวกคุณที่เหลือด้วยวิธีที่ดีกว่าจากการช่วยเหลือของ [garbled]
แน่นอนว่ายังมีบางส่วนที่ยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง การเขียนแบบนี้เหมือนเป็นการบริหารสมองสำหรับผม พอๆกับการอ่านบันทึกอันที่ 1 อาจจะเป็นการบริหารสมองสำหรับคุณนั่นแหละ
สำหรับคนที่ยังไม่รู้ผมจะอธิบายให้คร่าวๆ ผมกำลังติดอยู่ที่ไหนซักแห่งที่อยู่ระหว่างด่านอื่นๆ
ถ้าคุณไม่อยากมีชะตากรรมแบบผม อย่าไปยุ่งกับหน้าต่างปลอมเด็ดขาด เพราะมันจะพาไปยังนอกโลกหรือสถานที่ใน the Backrooms ที่ต่างออกไป
ทุกอย่างในนี้มันย้อนกลับไปหมด ที่นี่เงียบสนิทจนหนวกหู ไม่มีเสียงหึ่งที่ปกติจะได้ยิน มีแต่ความเงียบ ในส่วนหลักๆนั้น กำแพงเป็นสีขาวเรียบ และแทนที่จะมีแสงไฟออกมาจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ กลับมีความมืดออกมาแทน
ผมเข้าไปลึกกว่าเดิม และตอนแรกผมก็คิดว่าไม่มีใครอยู่ในห้องพวกนี้ แต่พวกมันกลับอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน แม้ว่ามันจะเป็นเสียงกระซิบที่ต่างออกไป แต่แทนที่ [garbled] จะดังขึ้น ผมกลับได้ยิน… ผมยังบอกไม่ได้ว่าพวกมันพูดว่าอะไรบ้าง แต่พอเสียงกระซิบเงียบลง ผมก็รู้ได้เลยว่าพวกมันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังเรียกผม เหมือนกับ [garbled] มันไม่ใช่เสียง ไม่ใช่สัมผัส แต่มันเป็น… ความรู้สึกที่ผมรับรู้ [garbled] ต้อง [garbled] หรือผมจะติดอยู่ในนี้ตลอดไป
ผมไม่คิดว่าผม [garbled] นอกจากนี้ผม [garbled] เข้าใกล้ [garbled] ถ้าใครก็ตามที่ได้รับสิ่งนี้ ให้ [garbled] ร่างกายและ [garbled]
ขอให้ [garbled] [garbled]
จบบันทึกอันที่ 3"
บันทึกอันที่ 5
"สำหรับใครที่อาจจะกังวล ผมเกรงว่าการเดินทางของผมใน the Backrooms ของด่านนี้อาจจะใกล้สิ้นสุดลงแล้ว ผมหวังว่าพวกคุณทุกคนจะเข้าใจ โดยเฉพาะคนที่ผมแคร์
ขอย้ำอีกครั้ง อย่าเข้าไปในหน้าต่างปลอมเด็ดขาด เพราะมันจะพาไปยังด้านนอกหรือภาพสะท้อนของห้องที่คุณกำลังอยู่ มันเป็นกับดัก ทุกอย่างในนี้มันย้อนกลับไปหมด และดูเหมือนจะไม่มีทางออก หน้าต่างจะปิดทันทีและหายไปเลย ปล่อยให้คุณถูกขังอยู่ในนี้ ถ้าคุณทำพลาดแบบเดียวกับผม จงจำไว้ว่าเสียงกระซิบจะดังขึ้นตามระยะห่างที่พวกมันอยู่
สำหรับเนื้อหาในบันทึกอันนี้ นี่ก็ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบันทึกอันที่ 4 ผมวิ่งหนีมาเป็นวันๆหลังจากที่ได้เผชิญหน้ากับสิ่งที่ผมเจอในตอนท้ายของบันทึกที่แล้ว แต่เสียงกระซิบกลับไม่ดังขึ้นเลย ทุกอย่างเงียบไปหมดและผมก็ไม่มั่นใจเลยว่าผมวิ่งถูกทางหรือเปล่า
ทุกครั้งที่ผมคิดว่าผมสามารถพักได้แล้ว เสียงกระซิบก็เงียบลงอีกครั้ง ราวกับว่าจู่ๆพวกมัน… ก็ได้กลิ่นตัวผม หรืออะไรซักอย่าง ผมไม่รู้ ผมบอกอะไรไม่ได้อีกแล้ว บางครั้งผมก็อยากจะเข้าใจในสิ่งที่พวกมันกำลังพูดในตอนนี้ พวกมันเอาแต่พูดว่า "กลับมา" "อย่าไป" "อยู่กับพวกเรา" ราวกับว่าผมจะฟังพวกมันจริงๆน่ะแหละ
มันมีเสียงที่… แปลกออกไปอยู่เสียงนึง มันต่างจากเสียงอื่น เป็นเสียงพึมพำ ไม่ใช่เสียงกระซิบ มันพูดว่า "…เธอ มา… ไม่ กลับ… ปล่อย…" ท่ามกลางเสียงอื่นๆที่ฟังไม่ชัด แต่นี่คือทั้งหมดที่ผมพอจะเข้าใจได้จากมัน ถึงผมจะมองไม่เห็นมัน แต่เสียงของมันดูคล้ายกับ… มนุษย์
แม้ว่าในที่สุดเสียงกระซิบจะ… หยุดลงไปดื้อๆ มันไม่เหมือนกับว่าพวกมันอยู่ใกล้ๆ หรือแม้แต่จะเข้ามาใกล้เลย ทุกอย่างมันแค่… เงียบไปเฉยๆ
ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ แรงดึงดูดนั่น ที่ผมเคยพูดถึงในบันทึกอันที่ 3 ความรู้สึก… ที่น่าขยะแขยงนั่นที่เหมือนกับบางสิ่งกำลังเกาะกุมวิญญาณผมและหลอกล่อผมให้เข้าไปในสถานที่ที่ผมไม่ควรไป ผมรู้สึกถึงมัน เป็นความรู้สึกที่แรงกล้ามาก และเมื่อผมหันกลับไป ผมก็มองเห็นประตู
รูปที่แนบมานี้คือภาพถ่ายอันแรกของด่าน 1.5 [ดูที่รูปที่ 1] ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมยังไม่คิดที่จะถ่ายเลยซักภาพ แต่คุณจะเห็นสิ่งที่ผมกำลังเห็น เงาที่ไม่ใช่เงา พวกมันเป็นแสง อย่างน้อยมันก็ควรจะเป็น หลอดฟลูออเรสเซนต์บนเพดาน อย่างที่เคยบอกไปแล้ว มันเปล่งความมืดออกมา และเมื่อเดินผ่านมันไป ก็จะรู้สึกถึง… ความผิดปกติ
แต่ผมก็มาไกลเกินกว่าที่จะกลับไป ผมไม่คิดว่าจะมีที่ไหนที่จะให้ผมออกไปได้ นอกจากผ่านประตูบานนี้ไป ผมรู้ว่ามันเป็นความคิดที่แย่ แต่ความอยากรู้อยากเห็นของผมมันค่อยๆมีมากขึ้น และผมก็มองไม่เห็นทางเลือกอื่น ไม่มีทางอื่นที่จะออกไปจากสถานที่ต้องคำสาปแห่งนี้ บางทีด่านนี้อาจจะมีความแตกต่างกันในเรื่องของความรู้สึกด้วยเช่นกัน คุณไม่ออกไปโดยพยายามที่จะออกไป บางทีวิธีเดียวที่จะออกไปได้ก็คือเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม
ขอให้ผมโชคดี ตอนนี้ผมคิดว่าผมอยากให้ตัวเองโชคดีจริงๆแล้วล่ะ"
บันทึกอันที่ 7
สวัสดีเพื่อนๆ
ใช่ ผมเอง ผมยังสบายดี
ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้อยู่ในด่าน 1.5 แล้ว
ถ้าคุณเห็นผม ไม่ต้องกังวลไปถ้าผมมองหรือทำอะไรแปลกๆ ผมยังเป็นคนเดิมอยู่แน่นอน
เธอไม่ได้ขังผมไว้อย่างที่พวกเขาบอกว่าเธอจะทำ เธอปล่อยผมไป ผมเป็นอิสระแล้ว
ถ้าคุณเห็นหน้าต่างปลอมนั่น จงเข้าไปและแสวงหาการหลุดพ้นจากบาป
มันช่างสวยงามเหลือเกิน คุณไม่เห็นหรือ? เธอจะทำให้คุณเห็นเอง เธอจะปลดปล่อยคุณเอง
[จบบันทึกอันที่ 7]
บันทึกอันที่ 2
ผรู้มว่ากาสื่รสาอขอรผงมัมดูนไม่รู้เรื่ ผองจะมพยยาาแมก้ไขส่วที่นผิพลดแต่าดผมไม่รัปรบกัะว่านจะทำได้รึเปนล่าะ
/͏̷̢̀͠.̷̴͜͞,̴̸̨͢;͞͠'̨҉̀͜,҉̕͜8̸̛-̨̡̀͡0҉̷̸҉'̧̛é̵ ได้ช่วในยเรื่กาองเขีรขอยนผมง แต่ยัมีงบาส่วงที่นยัคงย้องกลันอบยู่
ยัไม่งมีเรื่ที่องน่าสใจนเกิขึ้ดตั้นแต่งเหกาตุในรณ์บัทึนอักที่น 1 รออัเดพจาตผกนะมถ้าผได้มข้มูอเพิ่ลเติมมามอีก
จบับทึนอักที่น 2
แปลบันทึกอันที่ 2:
ผมรู้ว่าการสื่อสารของผมมันดูไม่รู้เรื่อง ผมจะพยายามแก้ไขส่วนที่ผิดพลาดแต่ผมไม่รับประกันว่าจะทำได้รึเปล่านะ
/͏̷̢̀͠.̷̴͜͞,̴̸̨͢;͞͠'̨҉̀͜,҉̕͜8̸̛-̨̡̀͡0҉̷̸҉'̧̛é̵ (เป็นตัวอักษร Zalgo เขียนประมาณว่า "/.,. ,8-0 e") ได้ (ไม่ทราบ) ช่วยในเรื่องการเขียนของผม แต่ยังมีบางส่วนที่ยังคงย้อนกลับอยู่
ยังไม่มีเรื่องที่น่าสนใจเกิดขึ้นตั้งแต่เหตุการณ์ในบันทึกอันที่ 1 รออัพเดตจากผมนะถ้าผมได้ข้อมูลเพิ่มเติมมาอีก
จบบันทึกอันที่ 2
บันทึกอันที่ 4
ผมไม่ได้ยินเสียงพวกมันแล้ว มีบางอย่างผิดปกติไปอย่างน่ากลัว เสียงกระซิบที่ปกติจะดังอยู่ในหูผมมันหายไปแล้ว ถ้างั้นพวกมันจะต้องอยู่ใกล้ๆสิ แต่ผมยังไม่เห็นอะไรเลย ไม่ว่าผมจะหันไปทางไหนผมก็มองไม่เห็นหรือไม่ได้ยินอะไรเลย งี่เง่าชะมัด ผมเดินไปหาความมืดที่เปล่งออกมาจาก "แสงไฟ" ที่อยู่ในดินแดนแห่งนี้ ด้วยความที่อยากจะรู้เต็มแก่ว่าจะมีอะไรอยู่ตรงนั้นบ้าง แต่เมื่อผมเอื้อมมือเข้าไปในความมืด ทั้งหมดที่ผมรู้สึกได้กลับเป็นความว่างเปล่าที่แทบจะ… กลืนกินตัวผม แผ่กระจายไปทั่วตัวผม ก่อนจะหายไป แล้วปล่อยให้ผมรู้สึกถึง… ความว่างเปล่าที่มีมากกว่าตอนที่มันยังอยู่เสียอีก การไม่มีของไม่มียิ่งกว่า
ทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังอยู่ข้างหลังผมเหมือนกับว่ามันกำลังหายใจรดต้นคอผม ผมหันหลังกลับไป แต่ไม่เห็นอะไรเลยทั้งๆที่ลมหายใจก็ยังอยู่ข้างหลังผม ผมก็เลยทำเรื่องโง่ๆอีกครั้ง เพราะผมต้องรู้ให้ได้ ผมยกมือเอื้อมไปที่หลังผม และสัมผัสได้ถึงเสียงแหบแห้งที่เย็นเฉียบของเอ็นทิตี้ตัวใดก็ตามที่สะกดรอยตามผมมา ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินมันพูดกระซิบกับผมอย่างแผ่วเบา
"เด็ก สำหรับ… อีกคน มาเธอร์…"
ผมเริ่มออกตัววิ่ง แต่มันจะไม่ปล่อยผมไปแน่ ตอนนี้ ลมหายใจ และเสียงกระซิบยังไม่ดังขึ้น ผมต้องวิ่งต่อไป ไม่สนว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แต่มันจะไม่ปล่อยผมไป มันไม่ปล่อยแน่ มันยังพูดกระซิบใส่หูผมต่อไปด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม คำพูดส่วนใหญ่ผมไม่สามารถเข้าใจได้ แต่ผมจะมาขยายความในบันทึกหน้าถ้าผมมีเวลา ถ้าผมยังจำได้
ผมหยุดวิ่ง เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะทำได้มั้ย ผมจะหนีไปจากมันได้หรือเปล่า และถ้าผมทำไม่ได้ผมก็อยากให้ครั้งนี้เป็นการส่งข้อความครั้งสุดท้ายของผม ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่าผมยังไม่ตาย นี่คือสิ่งที่ผมจะทำได้
ขอให้ผมโชคดี การวิ่งหนี การเอาตัวรอดของผม ตอนนี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว
จบบันทึกอันที่ 4
บันทึกอันที่ 6
เพื่อนๆ ผมออกมาจากนรกและกลับมาได้แล้ว และผมก็ได้รู้กระจ่างแล้ว
ตอนนี้ผมเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของ the Backrooms แล้ว มันคือ d̶͏̵͘@̡̀͢͜͞l̛̀́c̸i̢҉̸͢D̡́͜͝ḩ̴͝3̢̡̨͘%̴̢͜͝c̀̀͝k̶̢a҉҉̢I̛#͝҉̶d̴̨͟
ไม่ต้องเป็นห่วงผม ร่างกายผมยังอยู่ครบถ้วน และวิญญาณของผมก็ยังปลอดภัยดี จะไม่มีใครต้องเจ็บบบบบบ-
ณ ตอนนี้เองในบันทึกอันนี้ ข้อความที่ถูกส่งออกไปถูกขัดจังหวะ ตามด้วยข้อความที่ถูกบิดเบือนดังนี้:
"เพื่ ๆ อย่ ไ ฟั มั ผ ก ลั แ ไ มั อ อน า ป ง น ม ำ ง ก้ ข น ยู่
ผ คว คุ ไ ไ มา นั แ ผ จ พย ยา ส่ ค อ ธิ บา ฉบั เต็ ม ใ เร็ ๆ นี้ ม บ ม ด้ ม่ ก ก ต่ ม ะ า ม ง ำ ย บ ม า ห้ ว
ข ใ ผ โช ดี อ ห้ ม ค"
แปลออกมาเป็น:
"เพื่อนๆอย่าไปฟังมัน ผมกำลังแก้ไขมันอยู่
ผมควบคุมได้ไม่มากนัก แต่ผมจะพยายามส่งคำอธิบายฉบับเต็มมาให้เร็วๆนี้
ขอให้ผมโชคดี"
บันทึกอันที่ 6 ของจริง
ถึงเพื่อน ครอบครัวของผม และนักสำรวจทุกท่าน
นี่จะเป็นข้อความสุดท้ายที่ผมจะส่งไปให้แบบฉบับเต็ม อาจจะนะ
ผมกำลังจะบอกว่าผมไม่รู้ว่าที่ผมตัดสินใจเข้าประตูบานนั้นไปมันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดมั้ย หรือผมจะมีแม้แต่ทางเลือกหรือเปล่า ประตูบานนั้นเปิดไปสู่ห้องที่มีแต่สีดำสนิท ที่ผมได้แต่เดาจากโลกแปลกๆใบนี้ว่าความจริงมันน่าจะเป็นทางเดินที่เต็มไปด้วยแสงสว่างจ้า ราวกับว่ามันกำลังส่องทางที่อยู่ตรงหน้าผมด้วยแสงที่ไม่บริสุทธิ์
ผมเดินเข้าไป แต่ทันทีที่รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ แต่พอผมหันหลังกลับไป ประตูก็ได้หายไปแล้ว เหมือนกับหน้าต่างที่พาผมมายังสถานที่แห่งนี้ตอนเริ่มต้น ตอนนี้ผมรู้ว่าผมได้ล้ำเส้นมาแล้ว และทางเดียวที่จะไปต่อได้ก็คือเดินผ่านทางนี้ไป แต่มันจะผ่านไปได้จริงๆหรอถ้าสถานที่แห่งนี้มันไม่มีจุดสิ้นสุด?
ผมรู้สึกว่าทางของผมจะพาลงไปยังทางเดินแคบๆ ยากที่จะมองเห็น แต่ที่กำแพงมันเหมือนไม่ใช่กำแพง มันรู้สึกเหมือนกับ… ชิ้นส่วน ชิ้นส่วนของร่างกาย ผมรู้สึกถึงมือที่ปัดไปมากับมือของผม นิ้วของผมที่เกี่ยวเข้าไปในปากของพวกมัน และบางครั้งก็มีเสียงเหมือนกำแพงกำลังหายใจราวกับเสียงของวิญญาณนับพันดวงที่กำลังถูกทรมาน
พวกคุณเคยสงสัยมั้ยว่าทำไมการตามหาใครซักคนใน the Backrooms ถึงเป็นเรื่องที่ยาก? แน่นอนว่ามันเป็นเพราะพื้นที่ที่มีขนาดร้อยล้านตารางไมล์ ทางเดินซ้ำๆที่ไม่มีที่สิ้นสุด บลาๆๆๆ แล้วบันไดที่ไม่มีสัญญาณไวไฟล่ะ? ไบร์อาร์สโตนอไซลัมล่ะ? ทำไมพวกเราถึงตามหาคนอื่นยากเหลือเกินทั้งๆที่มีพวกเราพันกว่าคนกำลังเดินอยู่ในสถานที่แห่งนี้ อยู่ในสถานที่เดียวกัน? ผมคิดว่าผมเจอจุดรวมตัวกันของ the Backrooms แล้วล่ะ สถานที่ที่คนหายจะมาอยู่รวมกัน และผมก็ยืนอยู่ที่ตรงกลางของมัน
หลังจากที่เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อยในโถงทางเดินนี้มานานเหมือนเป็นชั่วโมง หรือบางทีอาจจะเป็นวัน มันพามายังพื้นที่กว้าง มืดอย่างสม่ำเสมอ ตาของผมมองอะไรไม่เห็นตามสิ่งที่ผมได้บอกไปแล้ว ผมรู้สึกแน่นที่หน้าอกเมื่ออากาศรอบๆตัวผมค่อยๆหนักขึ้น แต่ความแน่นในอากาศดูเหมือนจะเคลื่อนออกไป ผมรู้สึกถึง… อารมณ์ ผมรู้สึกถึงแสงประหลาดที่ส่องมาจากหลุมอากาศทึบ ผมรู้สึก… ประหลาดใจ จากนั้นผมก็รู้สึกถึงความรัก และมีเสียงหนึ่งกำลังพูดกับผม เสียงของมันแหลมราวกับคราดเหล็กที่กำลังขูดบนกระดานดำห่างออกไป เบาแต่ก็ดังพอที่จะทำให้กระเพาะของผมบิดและเข่าผมอ่อนแรง ผมเอามือปิดหูแต่มันก็ยังไม่หยุด ความจริงก็คือมันดังกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมก็เลยเอามือออก จากนั้นผมก็ได้ยินมันพูดว่า
“มานี่สิเด็กน้อย แม่รักหนูนะ”
“ถอดเสื้อที่น่าเกลียดนั่นออกซะ… แม่มีเสื้อที่ดีกว่านี้ให้หนูใส่นะ”
ผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร อย่างน้อยก็ไม่ได้รู้ในทันที แล้วผมก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แหลมคมทิ่มมาที่หลังคอผม มันลุกลามอย่างรวดเร็วราวกับเหมือนมีมีดร้อนๆพันเล่มที่กำลังแทงผ่านผิวหนังของผม ผมพยายามจะกรีดร้องออกมา แต่อากาศมันแน่นขึ้นจนผมหายใจไม่ออก มันรู้สึกเหมือนผมกำลังจะจมน้ำในขณะที่ใครบางคนกำลังลอกผิวหนัง ไขมัน และกล้ามเนื้อของผม ทีละชั้นๆ เชื่องช้าและทรมานสุดขีด แล้วจู่ๆผมก็รู้สึกหัวเบาหวิว จากนั้นความเจ็บปวดก็ค่อยๆลดลง ผมรู้สึกราวกับว่าผมกำลัง… ถูกแยกออกจากร่างกายของผม แต่ความเจ็บปวดก็ได้หายไปแล้ว และคลื่นแห่งการบรรเทาก็ค่อยๆชะล้างตัวผม และผมก็รู้สึกดี ผมรู้สึกเบิกบาน และสงบ
“เก่งมาก… ให้แม่ดูแลหนูนะจ๊ะ…”
นั่นเป็นตอนที่ผมได้สติกลับมา ผมเกือบจะยอมตามไปแล้วจนความตระหนักรู้ตัวถึงสิ่งที่เกิดขึ้นสาดทั่วตัวผม ผมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ผมรู้สึกถึงประสาทสัมผัสที่กลับสู่ร่างกายของผม เริ่มจากหน้าอกแล้วแผ่กระจายไปทั่ว แทรกซึมผ่านเนื้อหนังและกระดูกที่แขนและขาของผม นั่นเองผมก็ได้ความรู้สึกแสบร้อนกลับคืนมา และเสียงกรีดร้องที่สยดสยองแทงเข้ามาในแก้วหูและฉีกหลอดเลือดที่อยู่ในหูจนเลือดไหลออกมา
ผมกรีดร้องออกมาเมื่อผมรวบรวมความตั้งใจและความมุ่งมั่นทั้งหมดที่เหลืออยู่ในจิตวิญญาณของผม บังคับให้ขาของผมยืนอยู่ภายใต้น้ำหนักของโลกร้อยใบและแรงโน้มถ่วงของดวงอาทิตย์พันดวง เมื่อผมยืนขึ้นมาได้ ผมรู้สึกถึงอากาศที่อยู่ตรงหน้าผม… หดลงอย่างปั่นป่วน ก่อนที่จะเปลี่ยนกลายเป็นความเดือดดาล เสียงกรีดร้องรุนแรงขึ้น ดังขึ้น และผมรู้สึกถึงอะไรก็ตามที่เข้ามาใกล้ผม อากาศอันหนาแน่นถูกดันให้เข้ามายังปอดของผม แผดเผาผิวของระบบทางเดินหายใจของผมด้วยความร้อนที่น่าเหลือเชื่อ แต่นั่นมันก็แค่ทำให้ผมโกรธจัดจากการหลั่งอะดรีนาลีน และผมก็กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง ขับอะไรก็ตามที่มาจากร่างกายของผมออกอย่างแรง ก่อนจะหันหลังและวิ่งหนีลงไปยังทางเดินแห่งความมืดมิดที่ยาวไม่มีที่สิ้นสุดและไร้ทางออก
เสียงก่อนหน้านั้นกลายเป็นเสียงคร่ำครวญที่ทุกข์ทรมาน กำแพงและพื้นดูเหมือนมันกำลังกระเพื่อม หายใจตามจังหวะการก้าวขาของผม แขนต่างๆกวัดแกว่งไปมาเสียงดังด้วยการเคลื่อนไหวอย่างสั่นๆ มือหนึ่งจับข้อเท้าผมและเกือบจะทำให้ผมสะดุดล้มตอนที่ผมกำลังวิ่งหนีจากมาเธอร์ แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ได้ตามผมมา เราทั้งคู่รู้ว่าที่นี่ไม่มีทางออก ผมอยู่ในทรายดูดที่ไม่มีตัวตน และตั้งแต่ที่ผมเดินเข้าไปในหน้าต่างบานนั้น ผมติดอยู่ที่นี่และไม่สามารถหนีไปจากชะตากรรมของผมได้ ผมแค่ยังไม่รู้ในตอนนั้น
ตลอดเวลาที่ผมกำลังวิ่งหนี ผมได้รับการแจ้งเตือนจากมือถือของผม มีใครบางคนเข้าใช้งานบัญชีของผม พวกมันพยายามจะเขียนบันทึกขึ้นมา แต่ผมลบข้อความได้ก่อนที่มันจะทำสำเร็จ หลังจากนั้นผมก็วิ่งต่อไป คอของผมยังคงรู้สึกแสบร้อนจากอะไรก็ตามที่มาเธอร์ทำกับผม ความรู้สึกของอากาศที่แน่นขึ้นยังคงพยายามทำให้ผมหายใจไม่ออก ขาของผมเกือบจะทรุดลงจนทำให้ผมล้มลงไป แต่อะดรีนาลีนกำลังจะหมดลงแล้ว เหลือมากพอที่จะให้ร่างกายของผมใช้ต่อไปได้จนกว่ามันจะยอมแพ้ และมันก็เกิดขึ้นจริงๆ
ผมพักอยู่ครู่หนึ่งพลางพิงกำแพง ทุกอย่างค่อยๆสงบลงเมื่อผมพัก กำแพงกลับมาหายใจเป็นปกติ แขนต่างๆที่หักสงบนิ่งและกลับเข้าสู่ตำแหน่งเดิมของมัน แต่มันไม่มีท่าทีว่าจะจบลง แล้วผมก็รู้สึกเหมือนทางเดินกำลังบิดเบี้ยว ระยะห่างระหว่างผมกับมาเธอร์สั้นลงเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีใครขยับ ที่ผมรู้เพราะว่า… ผมยังคงรู้สึกถึงเธอในตัวผม ผมรู้สึกในสิ่งที่เธอรู้สึก เราทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าการวิ่งหนีไม่ได้พาผมไปที่ไหนเลย
ตอนนี้ผมกำลังเขียนสิ่งนี้เป็นการเตือน ขอเตือนไว้สำหรับคนที่ยังไม่เข้าใจ อย่าเข้าไปในหน้าต่างนั่นเด็ดขาด พวกมันเป็นกับดักที่คุณไม่สามารถกลับออกมาได้ เมื่อคุณอยู่ที่นี่ คุณทำได้แค่เดินเข้าไปให้ลึกกว่าเดิมในความเป็นจริงที่แตกสลาย ด้วยลมหายใจสุดท้ายของผม วิงวอนต่อความรักจากพระเจ้า ไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม…
จงเป็นอิสระจากมาเธอร์ หรือไม่มาเธอร์ก็จะยอมให้คุณได้รับอิสรภาพ
และเธอจะปลดปล่อยคุณ…
มาเธอร์รักผม
มาเธอร์รักคุณ
จบบันทึกอันที่ 6
บันทึกรายงานของ M.E.G.:
u/Chaosraider98 ได้ถูกพิจารณาว่าเสียชีวิตในหน้าที่แล้ว และเหตุการณ์ใดก็ตามที่เขาเจอใน the Backrooms นั้นเป็นสิ่งที่ควรจะหลีกเลี่ยงไว้ อย่าทำตามข้อความใดๆก็ตามที่ถูกส่งมาจากผู้ใช้งานคนนี้ และตามที่ได้กล่าวไว้ในบันทึกของเขา ไม่มีเหตุผลใดที่คุณจะต้องไปด่าน 1.5 ซึ่งเป็นการดีกว่าที่จะยอมรับความตายแล้วค่อยเข้าไปในด่านนี้